Funkcjonowanie osób z zespołem Aspergera

Stosunkowo nową chorobą odkrytą w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia jest tak zwany Zespół Aspergera – https://www.eduksiegarnia.pl/autyzm-i-zespol-aspergera. Jest to zaburzenie rozwojowe klasyfikowane jako łagodna odmiana autyzmu wczesnodziecięcego. Co prawda dzieci dotknięte tym schorzeniem nie wykazują żadnych zaburzeń w rozwoju mowy, niemniej nie potrafią one nawiązać przyjaźni z rówieśnikami.

Istotne cechy zespołu Aspergera

Choroba ta znacznie częściej dotyka chłopców, niż dziewczynki. Opiera się ona przede wszystkim na wycofaniu oraz problemach dziecka z aklimatyzacją w społeczeństwie.
Niemniej wiele dorosłych osób z zespołem Aspergera jest zdolna do podjęcia pracy, zawarcia związku małżeńskiego oraz posiadania dzieci. jednak są one zazwyczaj wycofane społecznie, zamknięte w sobie oraz mocno skupione na swoich potrzebach i na realizacji swoich pasji czy hobby.

Choroba ta nie wiąże się jednak z zaburzeniem rozwoju czy niskim ilorazem inteligencji, tak jak to się dzieje w przypadku autyzmu. Polega ona na tym, że IQ chorego jest niskie, ale za to posiada on ponadprzeciętne zdolności w konkretnej dziedzinie, np. matematyce, plastyce czy muzyce.

Syndrom Aspergera – jak rozpoznać u dzieci?

Chorobę tę można zdiagnozować na każdym etapie życia. Jednak najczęściej objawy tego zaburzenia są rozpoznawane u dzieci w wieku 7-8 lat . W tym wieku bowiem każde dziecko ma bowiem większy kontakt z większą grupą rówieśników i dlatego znacznie łatwiej jest u niego zaobserwować niepokojące objawy.

We wcześniejszym wieku mogą one nie wzbudzać niepokoju, bowiem dzieci te rozwijają się w takim samym tempie jak ich rówieśnicy. Niemniej mogą one przejawiać skłonności do ciekawych zainteresowań oraz bardzo chętnie rozmawiać z dorosłymi, używając przy tym bardzo wyszukanego i barwnego słownictwa.

Powód do niepokoju daje dopiero słaba integracja dziecka z grupą. Taki maluch niechętnie bierze udział we wspólnych zabawach, bowiem woli bawić się sam. Natomiast gdy znajdzie się w grupie to zazwyczaj chce jej przewodzić oraz rozdzielać role, a gdy mu to nie wychodzi to woli się izolować. W takim przypadku niezbędna jest terapia z udziałem psychologa, która uczy dziecko prawidłowego kontaktu z rówieśnikami.